adj.
I. Adj.
(1) En colère, furieux.
●(1834) APD 20. dre ho sellou egaret. ●(1866) FHB 57/40b. evel pa vije egaret. ●(1880) SAB 164. egared o clasc lacaat ar gaou da vir.
●(1915) KANNlandunvez 49/349. mes en he zaoulagad egaret, var e vizaj distrounk.
(2) Egaret gant : entiché de.
●(1880) SAB 148. egared gant ar blijadurez fall.
II. [empl. comme subst.] Personne furieuse, forcené.
●(1868) KMM 216. evel un egared. ●(1872) ROU 85b. Forcené (un), tr. «Un egared.» ●89b. Un insensé, tr. «Un egared.» ●(1872) GAM 49. ann Aotrou Thiers eun anter-egaret hag eun anter-gounnaret.
●(1909) KTLR 100. Baro-Bleun a grie evel eun egaret.