skoet

adj.

I.

(1) Frappé.

●(1499) Ca 181b. Scoet. g. feru. l. tactus / ta / tum. ●189b. g. feruz. b. squoet. ●(c.1500) Cb . Scoet. g. feru / frappe. ●(1521) Cc. Scoet. g. frappe.

(2) (en plt de qqn) Paralysé.

●(1879) MGZ 107. eun den seizet pe scoet.

●(1940) FHAB Mae/Mezheven 140. Ar peluz eo kleñved ar re a zo seizet pe skoet o izili. ●(1958) BRUD 3/37. ne deuas ket eur gomz eus e henou, e-giz ma vije bet skoet e deod.

(3) (marine) Échoué.

●(1904) LZBg Genver 44. Chetu en Eklips skoeit. ●(1924) DIHU 158/128. (Groe) Skeit, tr. «échoué.» (Dastumet de Vleimor 1913).

II. Bezañ bet skoet gant ar morzhol : voir morzhol.