[brpm pennlec'h < penn + lec'h .1]
m. –ioù
(1) Endroit principal.
●(1732) GReg 43a-b. Il a eu pour partage la maison principale avec toutes ses appartenances, tr. «Evit e lod èn deus bet ar pennlec'h gand e oll virou.» ●159b. Chef-lieu, maison principale, tr. «Pennlec'h. p. pennlec'hyou.» ●(1744) L'Arm 218a. Lieu principal, tr. «Peenn-léh. m.»
(2) Capitale (ville).
●(1857) HTB 135. Ar gear a Gosmi a oa ar penn-lec'h euz eur rouantelez vraz. ●(1866) LZBt Ebrel 103. Enn kalz a benno-lec'h. ●104. er penno-lec'h-all euz hon rann-vro. ●(1872) ROU 93b. penn-leac'h qui signifie aussi, siège de la principale autorité. ●(1876) TDE.BF 507b. Penn-leac'h, s. m., tr. «Chef-lieu, une des villes principales d'une région.»
(3) Origine.
●(1872) ROU 93b. Origine, tr. «penn-leac'h.»