v.
I. V. intr.
A. (en plt de qqn)
(1) Devenir fou, perdre l'esprit.
●(1908) PIGO II 123. Loarian 'reas ha tapout kentan mad a gavas dindan e zorn. ●(1919) BUBR 10/269. E-keit ha ma talc'h heman da loaria, ez eus unan all war e dremenvan.
(2) Devenir lunatique.
●(1931) VALL 434b. devenir lunatique, tr. «loaria.» ●(1972) BRUD 41/30. Loariañ 'ra, vez lavaret euz eun den froudennuz, n'eo ket heb abeg…
B. = (?).
●(1955) STBJ 166. e lakee sklêrijenn al loar an avalou-douar da vont glas pe da loaria.
II. V. tr. d.
(1) Loariañ e benn da ub. : troubler l'esprit de qqn.
●(1903) KZVr Du-Kerzu. Moged ar chopinadou en devoa loariet ho penn. (d'après KBSA 23).
(2) Rendre lunatique.
●(1931) VALL 434b. rendre lunatique, tr. «loaria.»