adj.
(1) Qui donne du travail.
●(1774) AC 2. ar guilioud difficil pe labourus, tr. «le [accouchement] difficile ou laborieux.»
●(1920) AMJV 113. An emgleo etre an aotrou Laudriot hag ar veleien a ioa a du gant ar Vam zantel,e Paris, a oue labouruz eun tamik. ●134. Re labouruz e vefe komz euz an holl liziri a resevas al leanezed. ●(1931) VALL 754a. exiger du travail, donner de la peine, de l'embarras, tr. «beza labourus.» ●(1936) BREI 450/1d. labourus ha koustus. ●(1947) TNOG 5/23-24. (Tregor ha Goelo) Labourus, ag. : a c'houlenn labour evit e gas da benn. ●(1984) HYZH 154-155/38. paseal div wech er memes lec'h, an dra-se yoa labourus.
(2) (en plt de qqn) Qui travaille beaucoup.
●(1732) GReg 556a. Laborieux, euse, qui travaille beaucoup, tr. «labourus. tud labourus.»