kilbennek

adj. Têtu, entêté.

●(c.1718) CHal.ms i. acariâtre, tr. «pennec, clopennec, quilpennec.» ●(1732) GReg 21a. Aheurté, tr. «qilbénnec.»

●(1847) BDJ 38. Ne gredo, ken a welo, va c'hilbenhec Thomas.