m. –où
(1) Gens de la même condition sociale, du même rang, de la même classe.
●(1872) ROU 78a. Ils fréquentent ceux de leur condition, tr. «O c'hendere, ar re ar memes kendere ganto a entont, a eûliont. (h[aut] et b[as] L[éon]).» ●Chacun doit se marier selon sa condition, tr. «peb ini a dle fortunia gant e gendere, gant ar memes kendere tud.» ●(1876) TDE.BF 335a-b. Ken-dere, kendere, s. m., tr. «Ce mot s'emploie à peu près au sens de ken-vreur, confrère. He gen-dere, les gens de son espèce, de sa qualité.»
(2) Diouzh, eus kendere ub. : de la même condition sociale, rang, classe que qqn.
●(1868) KMM 222-223. Eus or c'hendere-ni, eus ar memez renc tud ganeomp-ni. ●(1870) MBR 270. Ivon, klevit, ne zell ket breman oc'h ann dud deuz he gen-dere, tr. «Ivon, sachez-le bien, ne regarde plus maintenant les gens de sa condition.» ●(1872) ROU 78a. Ils fréquentent ceux de leur condition, tr. «Ar re eus o c'hendere a entont.» ●Chacun doit se marier selon sa condition, tr. «peb ini a dle fortunia diouz e gendere, ervez e gendere.» ●(1889) ISV 393. An escob a ioa er maner, eur vanden aotronez euz he vignoned hag euz he gendere en dro dezhan.
●(1905) HFBI 266. é vézé prénét dézi dillat névés, eus ar c'his vraoa à vézé goélet gant ar ré all eus hé c'hendéré. ●(1905) IVLD 23. Louisa (...) a zigemere re vad an dud dioc'h he c'hendere. ●(1927) TSPY 16. dibab unan eus ho kendere.
(3) Diouzh, hervez kendere ub. : comme il convient à la condition sociale de qqn.
●(1872) ROU 78a. Selon leur condition, tr. «Diouz o c'hendere.» ●(1889) SFA 93. Guisket kaer, ervez he c'hendere.
●(1905) HFBI 286. scoliet eguis ma voa dlet, da viana dious or c'hendéré.
(4) Bezañ eus kendere ub. ober udb. : appartenir à qqn de faire qqc.
●(1871) FHB 313/413a. ne ket euz va c'hendere servicha ho c'hofiserien.