kefiadañ

v. intr. Taller.

●(1867) MGK 90. Ar c'herc'h (…) E vo kant war unan…, mar gellont kefiada ! Ne d'eo ket kefiada gant-ho a c'hoarvezaz. ●(1876) TDE.BF 329b. Kefiada, v. n., tr. «Pousser des racines, parlant de l'avoine qui semble gelée.»