Juluan / Juluen

n. pr. Julien.

I.

●(1889) CDB 233. Juluanig ann den vaillant, tr. «Le jeune Julien, l’homme vaillant.»

II. Ober ar Juluen gant ub. : se moquer de qqun.

●(1934) KOMA 92. A ! Kamarad. Ar re-ma a zo oc'h ober ar juluen ganen-me.