m./f.
(1) Entente, accord, concorde.
●(1866) LZBt Ebrel 106. abalamour ma zo nebeut a intent-vad etre he jeneraled.
●(1902) PIGO I 192. ra vezo bepred etrezoc'h intent vad. ●(1907) KANngalon C'hwevrer 332. entent vad etre goazed. ●(1910) MBJL 30. a harze an intent vad da ren dioustu etrede. ●(1928) BREI 61/d. Pehini an tiegez hag e kavfet enni intent d'ober kemend-all ? ●(1935) BREI 406/2a. emgleo ac'han, entent alezhont.
(2) Entente, sens, signification (d'un mot).
●(1744) L'Arm 135b. Entente, tr. «Antante.» ●Le diseur a son entente, tr. «El larour enn-dèss é antante.» ●Parole à double entente, tr. «Comze a zeu antante.» ●(1790) Ismar 133. Hum gouchi e rét é larèt conzeu lous hadishonest, dré gonzeu a zihue-antand.
●(1825) COSp 246. hou laquad de fari ar ur guir benac a zihue antand. ●(1838) OVD 130. Er guirieu-men izeldæt hag humilité, n'ou dès meit er memb antand é latin. ●(1856) GRD 293. hou kirieu a zihue antand.
(3) Entendement, compréhension.
●(1907) AVKA 221. Noc'h eus intent ebed en kement-ma.
(4) Ober intent gant ub. : s'entendre avec qqn (dans une affaire).
●(1907) AVKA 216. N'az poa ket groet intent ganen evid un diner ?