m. & interj. –où
I. M.
(1) Appel, action de crier hop.
●(1879) MGZ 195. casset ha digasset (...) gant hu ha gant hop varnezhan. ●210. M'ho list da zonjal er c'hri, en hop, en hu a ioa er ruiou.
●(1955) STBJ 20. E-keit ha m'emede an hop warnañ.
(2) Cri pour appeler.
●(1732) GReg 234a. Cri pour appeller, tr. «Hopp. p. hoppou. opp. p. oppou.» ●(1752) PEll 438. Hop, Cri d'un homme qui en appelle un autre, qui est éloigné.
II. Interj.
(1) Interjection pour appeler qqn.
●(1908) PIGO II 143. Pelec'h, emean, man ar c'hemener ? – Hop ! hop ! kemener ! – Kemener ebet ! ●(1909) ATC 7. Hop ! Paotr ! Buan, ur weren evid an aotrou. ●(1910) MBJL 144. An oll a fell d'ê gwelet anean, evit hen saludi : ha hip ! ha hop ! ha strap ! Pell goude n'eman ken en gwel, e pad c'hoaz an dourni en diavêz.
(2) Interjection pour pousser qqn à faire qqc.
●(1902) PIGO I 74-75. an diaoul a feuke anei gant e vaz : «Hop ! Yonan ! Hop ! Arnus !» Hag e kase ane war rôg evel eun harnez kezek. ●(1908) PIGO II 134. – Hop ! war-rôk !
(3) =
●(1924) BILZbubr 42/947-948. Hag hen da respont : Ho ! ho ! hooop !... N'oa ket gantan peurechu e hopadenn, an hoper en e gichen. Salver Jezuz ! Santez-Anna-Wened ! Piou ne vije ket bet spontet ?
(4) Interjection pour exprimer qu'une action est accomplie.
●(1970) BHAF 34. Hop ! Ne oen ket pell o tispega ar voñbonenn hag hi kerkent etre ma dent, leun toud ma genou ganti.