m. –ioù Sourire.
●(c.1785) VO 49. ur gùèn-hoarh yein ha milis. ●(1790) MG 225. Ur gùèn-hoarh guet unan.
●(1856) GRD 136. Ur min honest ha poset e hra d'ur verh goaen er péh e gol liès dré ur gùen-hoarh.
●(1900) BUSF 6. ah ! e reskondé eañ get ur guèn-hoarh. ●(1904) DBFV 101a. guenhoarh, m., tr. «sourire.» ●(1931) GUBI 74. Ur guen-hoarh ar hé géneu. ●(1931) VALL 705a. Sourire, tr. «gwenc'hoarz d'après V[annetais] m.» ●(1942) DHKN 66. én ur vonet trema en nor, a gil, hag é soubein, get ur guenhoarh aveit er vam hag un taol lagad-kah aveit er plah.