adj. adj. cf. gres
I. Attr./Épith.
(1) (en plt de qqn) Prompt à agir.
●(1818) HJC 203. A pe üai un den guerh armet i hoarne i di, tout er pèh e arpartène dehon e zo i sureté. Mæs, a p'en hum gave de zonet unan guerhoh aveit hon. ●(1861) BSJ 138. Sant Pièr, attàu guerh de rescond, e sàuas é voéh aben. ●178. attàu é oent guerh de lâret : ne dostet quet d'ein. ●222-223. Hur Salvér e demalas é Apostol a vout quer guerh-cé de scoein. ●(1896) HIS 95. berpet é oé gerh de reskoñd.
●(1904) DBFV 88a. gerh, geurh, tr. «adj. vif, prompt à agir.» ●(1931) VALL 597b. Prompt, tr. «V[annetais] gres, gers, gerh, geurh.»
(2) (en plt de la foi de qqn) Ardent.
●(1861) BSJ 143. n'en dé quet guerh hou fé.
II. Adv. Vite, vivement.
●(1787) BI 50. ean ë sauai guerh éit h'enn adorein. ●(1790) MG 148. Eit me acource de labourad guerh.
●(1861) BSJ 136. Simon Pier, é credein é oé rah er réral d'er memb chonge guet-hou, e sàuas guerh é voéh hag e laras d'é Væstr : Devat pihue é yehemb-ni ? ●(1896) HIS 116. Zaché e zichen enta, gerhan ma hel.
●(1904) DBFV 88a. gerh, geurh, tr. «adv. vivement, vite.» gerhan ma hel, tr. «le plus vite qu'il peut.» ●(1976) KOYO 42. Ne oe ket anezhañ aet geurzh en hent.