adv.
(1) À la fin.
●(1621) Mc 93. peheny à diguac ordineramant an victoar en fin.
●(1710) IN I 131. Mæs erfin ar gonsantamant eo a beurechu an act vertuzus.
●(1867) FHB 115/85b. Erfin, skuiz gant ann devor anezhan, e plegaz hag e sinaz ar skrid guerz. ●(1889) ISV 113. Erfin e tiblasiz. ●(1894) BUZmornik 402. Erfin, boaza a reaz he fried da gemer perz. ●407. Erfin, (...) e roaz he ene da Zoue.
●(1909) FHAB Gwengolo 285. hag a deuaz erfin a benn euz an dud diaoulet-se. ●(1924) YAYA 37. Mil gorn butun ! Koumprenn a ran an traou, erfin.
(2) Enfin.
●(1839) BESquil 310. é oé bet ér fin disoleit. ●(1869) HTC 30. hag e carg erfin euz he c'hrasou ar re a laka ho oll zoursi d'he zervicha. ●(1872) DJL 22. A raï erfin d'ar Blasfem bianaat. ●(1889) ISV 191. Erfin lavaret a rafed e teu an drouk-spered da hisa c'hoas muioc'h ar c'hig hag ar bed. ●(1894) BUZmornik 2. D'ar pervare erfin (…). ●(18--) ALB (FHAB du/kerzu 1941 p. 101b). Erfin, abriet oa atao / Ouz an avel hag ouz ar glao
●(1918) BNHT 3. hag e laras érfin é oé kroget er valitouch én hé gargusen.