douareg .2

f. –i, –où Terrain.

●(1849) LLB 323. monèt t'en doareg. ●940. ged ferhier deu viz, bouljet hoah hou toareg. ●(1884) MCJ 177. Hur heih natur e zou læn a fal deicheu, èl un doareg a fal lezeu.

●(1927) GERI.Ern 117. doareg V[annetais] f., tr. «terrain.»