disoursius

adj. Insouciant.

●(1659) SC 100. pa zeu an tat hag ar vam ar Mæstr pe ar Mæstrés da veza disourcius da disqui de laquat da disqui d'are, so dindan o c'harg ar pez, so necesser da disqui evit beza salver (lire : salvet).

●(1838) CGK 19. Yaouancq a disourcius.