disfizius

adj. Défiant.

●(1659) SCger 41a. deffiant, tr. «disfizius.» ●(1732) GReg 256a. Defiant, ante, tr. «Disfizyus.»

●(1876) TDE.BF 140b. Disfiziuz, adj., tr. «Défiant, méfiant.»

●(1924) BILZbubr 41/946. Ar c'haz a zo disfius meurbet.