adj.
(1) Qui ne porte pas de charge, de fardeau, à vide.
●(1744) L'Arm 401b. A-vide, tr. «Dissam.» ●(17--) EN 456. mar doc'h [hu] disam, me vanc din o feurmin, tr. «si vous êtes sans charge.»
●(1872) ROU 108a. Dizamm, tr. «sans rien porter.» ●(1890) MOA 516b. A vide, adv. (sans rien porter), tr. «dizamm.»
●(1938) GWAL 110-111/7. Lan Ofret, mab pennhêr Kerunkun, a zeuas ar bloavez-se, da dantad Sant Yann, dizamm e ziskoaz ha goullo e zaou zourn.
(2) sens fig. (Esprit, conscience) léger, tranquille.
●(17--) ST 246. me a vezo dizamm, tr. «je serai soulagé.»
●(1906-1907) EVENnot 2. (Tredarzek) Dizam mat e ma c'honsianz deuz a gement se, tr. «légère.» ●(1909) KTLR 2. evel unan a zo dizam hag eün he c'houstians. ●(1910) MBJL 189. dizamm ê ma spered da vat.
(3) Bezañ disamm eus : être exempté de.
●(1931) KANNgwital 339/23. Ar re (...) o deus yec'hed aoualc'h ha dizam eus labourou pounner.
(4) (en plt du travail) Facile à faire.
●(1935) VKST Du 388. evit ma vo disammoc'h labour ar vaouez.