v.
I. V. intr.
(1) Éprouver (une très grande soif).
●(1927) FHAB Meurzh 58. prest oun da ziranva gant ar zec'hed.
(2) sens fig. Être assoiffé (de connaissances).
●(1936) FHAB Mae 166. kelennadurez ar prezeger bras-se ne vage ket c'hoaz mat awalc'h e ene, a oa evel diranvet gand ar c'hoant da vont bepred dounoc'h e sklerijenn ar gwirionezou kristen.
(3) Découler.
●(1872) ROU 80a. Découler, tr. «diranvi.»
II. V. tr. d.
(1) Éroder, raviner, dénuder.
●(1869) FHB 247/301b. eun tam menez sec'h (...) fustet gant an avel voallarn ha diranvet gan ar glaoyer. ●(1869) FHB 248/308b. ar glaoeyer braz, pa deuyo ar gouànv, ho dirànvo [an henchou].
●(1955) BLBR 85/6. Dizale e voe barradou ken gwas ma veuzent ha ma tirañvent an heñchou hag ar c'harroñchou. ●(1962) GERV 39. Evit gwir, dirañvet ha disac'het e vez alies darnou anei gant ar gwall-amzer. ●169. dirañvet : e galleg : érodé.
(2) Égrener (une plante).
●(1732) GReg 326b. Égrener une plante, tr. «Dirañva ul lousaouënn.»
(3) Sérancer.
●(1876) TDE.BF 537a. Rañva, rañvat, v. a., tr. «Sérancer, parlant du lin, du chanvre. On dit aussi dirañvat.»
(4) Perdre ses feuilles (fougère, etc.).
●(1962) EGRH I 61. dirañviñ v., tr. « perdre ses feuilles (fougère, etc.). »
(5) Perdre ses graines (lin, chanvre).
●(1962) EGRH I 61. dirañviñ v., tr. « perdre ses graines (lin, chanvre). »
(6) Retirer sa substance à qqc.
●(1952) LLMM 32-33/133. (Douarnenez) Dirañviñ : tennañ ar chug, an druzoni eus... An tamm kig-se zo tout dirañvet dindan ar glav.