dirannet

adj.

(1) (droit) Frustré.

●(1872) ROU 94a. Privé de sa part, tr. «Diranned.»

●(1909) FHAB Ebrel 160. an eil hag egile o doa bugale vihan hag a vije dirannet.

(2) Privé (de qqc.).

●(1910) FHAB Here 291. setu hi dirannet eus o Doue ha dirannet eus eul loden eus pedennou an Iliz.