adj. (?) cf. dirukun (?)
I. Attr./Épith.
(1) Qui mange de grandes quantités.
●(1896) GMB 560. pet[it] Trég[uier] dirañkoñn, grand mangeur.
●(1970) BHAF 90. e vreudeur, dirankon, ordinal e-pign ouz tez o mamm. ●382. Eun den dirankon a zebr n'eus forz petra, debri a ra kalz, med hep selled re dost ouz mad pe fall eo ar boued. «Hennez a zo eur paotr dirankon, digor e vez ordinal e galon, eur vou(z)ellenn evid lavared eeun ar wirionez.
(2) par ext. Bezañ dirankon : ne pas être délicat.
●(1977) BAHE 95/19b. ha me 'lar deoc'h, e veze ret bezañ dirankon evit mont da evañ kafe e gwer pe dasoù Loeiza ! Seurt-se, eme Yann ! Ul lousken gozh e oa deut Loeiza de vezañ.
(3) sens fig. Insatiable.
●(1920) MVRO 28/1b. bandennou diniver ar beilherien treut ha dirankon. ●(1925) FHAB Gwengolo 327. ken têr, ken dirankon. ●(1970) BHAF 11. eul lenner dirankon. ●382. Gelloud a reer ive beza eul lenner dirankon.
II. Adv. = hep ober van, da vat.
●(1908) PIGO II 153. ha kement a lans a oa ganti ma skoas he fenn en koste ar zoudard ha helpenn anean dirankon.