dioeñsiñ

v. tr. d. Luxer, démettre, déboîter.

●(1919) DBFVsup 17b. dioeñsein, v. a., tr. «désarticuler.» ●(1934) BRUS 57. Désarticuler, tr. «dioensein.» ●(1972) LIMO 15 janvier. En achimant ag er mem miz é tas dehon dionsein é hlin. ●dionsein é hlin, tr. «déboiter son genou.»