v. tr. d.
(1) Diloriñ ul lec'h : nettoyer.
●(1944) GWAL 165/315. (Ar Gelveneg) «C'hwi a zlefe beza bannet er mor da zilori ar vro.
(2) Diloriñ ul lec'h eus ub., udb. : débarrasser de.
●(1936) IVGA 264. da zilori Pont-'n-Abad ouz o faviou. ●270. dilora da genta an dachenn diouz ar chas a ziwall al lezenn. ●(1947) YNVL 22. Diloret ar pont eus ar mous.
(3) Bezañ diloret eus ub. : être débarrassé de qqn.
●(1944) GWAL 165/315. (Ar Gelveneg) «kerzh kuit, ma ne vi gwelet mui, ma vimp diloret ac'hanout».
(4) Diloriñ ub. : délivrer, débarrasser (qqn) de la présence d'un autre.
●(1944) GWAL 165/315. (Ar Gelveneg) «poent eo deoc'h dilori ac'hanomp (hon dieubiñ eus ho pezañs).
(5) Diloriñ ub. =
●(1944) GWAL 165/315. (Ar Gelveneg) Me a ziloro ac'hanoc'h ! (me ho kaso kuit)».
(6) =
●(1944) GWAL 165/315. (Ar Gelveneg) A-wechoù e kemer ster «lazhañ» «kas da get» : «gwell a se ma vefe diloret ar ouenn ac'hanoc'h !»
(7) absol. = karzhañ, naetaat.
●(1947) YNVL 70. Gant-se 'ta ! Youenn Vras, dilorit va burev !... Oust ! ●155. Dilorit alese gant ho Plev-Tan !
(8) =
●(1972) SKVT I 114. Kerkent ha diloret e voued, e tilore ivez al leur-di...