dihoubañv. intr. cf. houbañ
(1) Jaillir.
●(1955) STBJ 150. Kerkent hag echu al labour, e lakee Jañ ar stoup en dro d'an tont, hag e hije ar re-mañ ken herr ma tihoube ar flamm diouto.
(2) Décoincer, sortir de panne.
●(1974) SKVT III 22. Ha dic'houbañ 'ri, pezh-teil dastumet e bordilli Brest !