v.
I. V. intr.
(1) Respirer fortement, être essoufflé, haleter.
●(c.1718) CHal.ms iv. souffler si fort qu'on soit hors d'haleine, tr. «dihostal, dihostet.» ●(1744) L'Arm 336a. Respirer (…) Fort, tr. «Dihostale.»
●(1849) LLB 1567. En hoh ar é deileg ne hra meid dihostal.
●(1904) DBFV 54a. dihostal, v. n., tr. «respirer fort, avec peine, être essoufflé.» ●(1907) VBFV.fb 38b. essouflé (être), tr. «dihostal.» ●(1912) BUEV 71. dihostal e hré èl un éjon. ●(1925) SFKH 16. a pe goéhas ar er plas én ur zihostal. ●(1934) BRUS 68. Haleter, tr. «dihostal.» ●(1942) DHKN 107. er voéz iouank é tihostal dousik-dousik, èl ur hrouèdur bihan.
(2) Reprendre son souffle.
●(1825) COSp 108. a boén en hou pou amzer de zihostal. ●(1857) LVH 325. rein d'ein un arsàu benac ahoèl eit dihostal.
(3) Geindre.
●(1904) DBFV 54a. dihostal, v. n., tr. «geindre.»
II. V. tr. d. Prononcer.
●(1921) GRSA 156. hep dihostal gir erbet. ●387. Ha pier gratat ne zihosto ket ur gir.
►absol.
●(1904) DBFV 54a. dihostal, fig. n'en deus ket dihostet, tr. «il n'a pas soufflé mot.»