dibaianiñ

v. (religion)

(1) V. tr. d. Christianiser.

●(1844) LZBg 2^l blezad-2^l lodenn 131. É veint aben dibayannet.

●(1939) KOLM 21. barnein e hra Kolmkel de ziabaiañein kement a dud èl me oè bet lahet.

(2) V. intr. Délaisser la condition de païen.

●(1921) GRSA 329. Er roué e oulen truhé. «Mar karet dibaiañnein, emé Nasien.