adj.
(1) Débandé, détendu, non bandé.
●(1931) VALL 182b. Débander [ressort, un arc.] tr. «diantell.» ●(1962) EGRH I 53. diandell a., tr. « non bandé (plt d’un piège). »
(2) par ext. Détendu.
●(1877) BSA 207. eleac’h m’az e bet laosc ha diantel ho c’henta kentelliou.
(3) = (?) paour (?).
●(1867) FHB 123/148b. Mez ni, merour diantel (...) penaoz e fell deoc’h ez affemp-ni da stlapa hon arc’hant e douarou fall.
(4) = (?) diasur (?).
●(1978) BZNZ 101. (Lilia-Plougernev) Gwellañ ma vezo dezho eo d’ar marvorioù – ar mor ne ziskenn ket kalz. Aze ar bagoù bras neuze zo mat ; met d’ar reverdioù kant, pase kant, a zo diantell.