m. –où
I.
(1) Bûchette.
●(1904) DBFV 32b. brochig, m. pl. eu, tr. «bûchette, petit morceau (de bois).»
(2) Troc'hañ brochig d'ur bugel : sevrer un enfant.
●(1876) TDE.BF 79a. On dit trouc'ha brochik da eur bugel, sevrer un enfant.
II. Troc’hañ brochig da : couper court.
●(1847) MDM 398. Eun dra gaer e ve, eun dra ezellant, trouc’ha brochig d’ar prosezou ha koumans ho reolia kerkend a ma savint.