v.
I. V. intr.
(1) Broc'hañ ouzh ub. : se fâcher contre qqn.
●(1954) VAZA 59. darn 'zo a vroc'has da viken an eil ouzh egile.●(1957) AMAH 189. dre se e vroc'has outañ e dri geneil.
►absol.
●(1908) PIGO II 45. c'hoarzin n'hallen ket, na broc'han ken nebeut.
(2) (argot de Pont-l'Abbé) Se mettre en colère.
●(1936) IVGA 23. N'eo ket dao d'it «broc'ha» evit-se. ●(1960) LLMM 82/310. Langaj-chon ar vilajen gran. Broc'ha = Kounnariñ.
II. V. pron. réci. En em vroc'hañ : se brouiller, se fâcher.
●(1895) GMB 84. le petit trécorois 'n on vroc'hañ, se brouiller, se fâcher, en parlant de deux personnes.
●(1927) GERI.Ern 72. broc'ha v. réfl., tr. «(se) fâcher, (se) brouiller.»