brañsigellet

adj.

(1) Balancé.

●(1924) BILZbubr 46/1090. An ôtrou hag ar mevel er vag : flak ! flak ! a ra an dour er vag bransigellet, strinka a ra a bep tu, karget gante o boutou.

(2) = (?) énervé (?).

●(1910) FHAB Mae 155. Perak ive, oun bet ken bransugellet ? Da faot eo.