[bec'h + -et .1 / -iet]
adj.
I. Chargé.
●(c.1500) Cb 25b. g. chargiez. b. bezchyet.
II. sens fig.
(1) =
●(1852) MML 130. bec'het a anqen. ●(1882) BAR 105. heuillomp Jesus / Bec'hiet didan he groaz scrijuz.
(2) Qui respire avec difficulté.
●(1909) BROU 205. (Eusa) Bec'hiet, tr. «oppressé, qui respire avec difficulté.»
(3) =
●(1903) MBJJ 30. bec'hiet eo e galon o sonjal (…) e ranko (…) kwitaat douar Frans. ●49. gant ar boan ec'h eo bec'hiet.
(4) (Regard) lourd, trouble.
●(1849) LLB 1583. Ou seleu zo béhet, ou deulagad e zar.
(5) (Estomac) chargé.
●(1922) EOVD 231. A pe zebrér éleih a gig én un taul, er galon e vé béhiet. ●(1932) FHAB kerzu 434. Ken bec'hiet e oa bet ar varlonkez ma chomas eur pennad mat eno difiñv evel badaouet d'ezi.
(6) (Être en) difficulté.
●(1915) KANNlandunvez 49/342. Ar jeneral French, mestr ar Saozoun er vrezel-ma, a gasaz kelou d’ar Fransizien, eun dervez, ne c’helle ket padout ken dirag an Allmanted, hag e ranke kila ha mont kuit. Re veac’hiet oa ! ●343. Delc’her, fors pegen beac’hiet e vezomp.