[bec'h + -ad .1 / -iad]
m. –où Faix de.
●(1732) GReg 395b. Des faix, de differentes choses, tr. «beaic'hyadou.»
●(1906) HIVL 9. Er vugalé e glaské tro-ha-tro brinsad ha tammeu koed aveit gobér ou béhiad. ●(1909) BROU 205. (Eusa) Un faix se dit bec'had. Ainsi : beac'h am eus o tougen ar bec'had-man. ●(1914) KZVr 78 - 30/08/14. Bec'had, m. tr. «faix, Ouessant.» ●(1927) GERI.Ern 40. bec'hiad m., tr. «faix.» ●(1934) GWAL 70/25. eur mevel o tont eus al leur gant eur bec'hiad plouz.