azenig

m. –où Ânon.

●(1744) L'Arm 18a. Asnon, tr. «Aseennig.. gueu. m.»

●(1838) OVD 187. En azennicgueu a p'en dint scuéh é querhet, e glasque perpet dihentein. ●(1861) BSJ 200. hag ar azennig en azennès.