arumadur

m. –ioù (pathologie) Rhume.

●(1744) L'Arm 131b. Enchiffrené, tr. «Né eell nameitt guett poéne enn-devoud é henal dré é fri, stéhuétt gued enn arrumadurr.»

●(1904) DBFV 11b. arrumadur, s., tr. «rhume (l'A.).» ●(1909) FHAB Eost 235. Netra gwelloc'h evit miret ous an arrhumadur.