adv. & conj.
(1) Adv. Depuis longtemps.
●(17--) TE 221. péhani n'hi doai croaidur er bet eit bout hi diméét a-beèl quênt. ●251. péhani e huannadai a beèl quênt dirac Doué. ●(c. 1785) VO 85. Ul lod-vat memb ag er-ré e sentai doh-t'hi a beèl quent, hé huittai dré valigueance.
●(1844) LZBg 2l blezad-1añ lodenn 51. é oé conzet d'emb a bêl-quênt. ●(1861) BSJ 111. en dén santel-cé péhani e oé a bêl-quent én ou misq. ●(1879) GDI 18. mæs a bêl quent, ha quentéh èl m'en doé crouéet mab-dén, ean en doé scrihuet é lézen én é galon.
●(1906) HPSA 16. e hoér skuéh a bèl kent doh er gortoz. ●(1932) BRTG 112. Hoanteit bras é oè geton diméein a bel kent.
(2) Loc. conj. A-bell-kent ma : lontemps avant que, bien avant que.
●(1839) BESquil 357. Èl ma hanàué, a bêl-quênt ma arrihuas, er momand ag hé marhue.