Devri

stroñsus

stroñsus

adj.

I.

(1) (en plt d'un choc, d'une chute) Secouant, qui secoue.

(1869) FHB 229/156a. cleved eur stokadenn eus ar re stronsussa. ●(1889) ISV 149. Al lam a voue ker stronsus, ma chomas evel pa vije maro.

(1908) FHAB Gwengolo 270. Stronsus oue al lamm.

(2) (en plt d'un véhicule) Cahotant, qui donne des cahots.

(1927) GERI.Ern 589. stroñsus, tr. «qui secoue.» ●(1931) VALL 90a. (voiture) qui donne des cahots, tr. «stroñsus.» ●(1935) LZBl Du/Kerzu 277. Stronsus eo ar c'har-se.

(3) (en plt d'une voie) Cahoteux.

(1866) FHB 99/370a. dre an hent tenn ha stronsus. ●(1867) FHB 103/402b. an hent diæz ha stronsus-ze. ●(1890) MOA 194b. Le chemin est crevassé, tr. «stronsuz eo ann hent.»

(1909) BOBL 12 juin 233/1c. ar veaj-ze a zo hir, hag an hentchou stronsuz meurbed. ●(1909) FHAB Gwengolo 266. bleina e garr dre eun hent enk ha stronsus. ●(1927) GERI.Ern 589. stroñsus, tr. «(chemin) raboteux, ou on est cahoté.»

II. par ext. Chancelant.

(1836) FLF 5. A gammejou munud, dibarfet ha stronsus.

(1927) GERI.Ern 589. stroñsus, tr. «chancelant.»

III. sens fig.

(1) Décousu.

(1920) LZBl Du 412. Pegen strounsuz bennag eo ho c'hanaoen, digass a ra daelou en hon daoulagad.

(2) Mouvementé, tumultueux.

(1925) FHAB Mae 187. Dre ma 'z ar feiz eus hor pardoniou e welomp goueliou safarus ha dizurziou stronsus a bep seurt o vouga hor pardoniou hag o kemeret o flas.

Ce site utilise des cookies pour son fonctionnement.En savoir plus...