raganv

m. –ioù, -où (grammaire)

(1) Pronom.

●(1732) GReg 760a. Pronom, terme de Grammaire, tr. «Rhag-hanv. p. rhag-hanvou.»

(2) Raganv-gour : pronom personnel.

●(1947) YBBK 184. Un anv gwirion eo an anv-verb hag alïes e c’heller lakaat ur ger-mell dirazañ, pe c’hoazh ur raganv-gour.