m. –ion
(1) Homme qui dit des prières.
●(1499) Ca 154a. Peder. g. prieur.
●(1870) FHB 303/331a. ha ma ho galver ar bederien.
●(1935) BREI 422/4a. muioc'h a c'henoiou digor eget a bederien.
(2) Celui qui invite.
●(1908) FHAB Gwengolo 273. Ar bedoureien hag ar bedourezed. ●(1955) STBJ 208. e veze ar bederien o vont, eus an eil kêr d'eben, da dier ar re a oa da veza pedet.