m. –ioù
(1) Clarine, sonnaille.
●(1867) MGK 5. Ditirinat he ourouller. ●(1876) TDE.BF 490a. Ourouler, s. m., tr. «Clochette que l'on attache au cou des animaux.»
(2) plais. Voix.
●(1972) SKVT I 131. Hesonik eo e ourouler, daoust ha dister.
(3) Braiment du mulet.
●(1972) ANDO 12. Er-maez e tiñse piltrot ur mul, hag e ouroulerioù.