adj.
(1) (en plt de la terre, du sol) Raviné.
●(1866) FHB 89/296a. An hentchou all so bet ive caniet ha freuzet e meur a leac'h.
●(1982) TKRH 170. kaniet an douar war ar c'hostez ha dihadet an tachennoù nevez-hadet.
(2) (en plt du visage) Labouré, creusé (de rides, etc.).
●(1835 AMV 245. En despet d'am bisaich caonyet gant ar famin. ●(1874) FHB 480/80a. he dal a ioa caniet gant ar ridou.
●(1934) PONT 172. hag e skuilhas kement a zaelou, ma oa kaniet e ziwoc'h. ●(1936) PRBD 40. Hag e leñvas kement, epad e vuhez, d'ar pec'hed-se, ma oa kaniet e ziou chot gant an daelou a skuille.