Devri

chifañ / chifal / chifiñ

chifañ / chifal / chifiñ

v.

I. V. intr.

(1) Se fâcher.

(1790) MG 225. laquad er-ré-ral de chiffein.

(1896) HISger 1. Chiffein, tr. «se fâcher.»

(1906) DIHU 18/293. N'ou des enta rézon erbet de chifein. ●(1927) GERI.Ern 79. chifa v. n., tr. «se fâcher.»

(2) Chifañ ouzh ub. : se fâcher avec qqn.

(1838) OVD 140. ne chiffamb quet en eile doh éguilé. ●(1844) LZBg 2l blezad-2l lodenn 43. Ean e chiffou bras doh-oh. ●48. en dén mad-men e chiffas doh-eign.

(3) Avoir du chagrin.

(1876) TDE.BF 87a. Chifal, v. n. C[ornouaille], tr. «s'attrister, se chagriner.» ●(1896) HISger 1. Chiffein, tr. «avoir du chagrein.»

(1927) GERI.Ern 79. chifa v. n., tr. «s'attrister.»

II. V. tr. d. Choquer, frosser, vexer.

(1876) TDE.BF 87a. Chifal, v. a. C[ornouaille], tr. «Attrister.»

(1927) GERI.Ern 79. chifa v. a., tr. «attrister, fâcher.» ●(1944) EURW I 197. hep chifa na dic'hrasia den.

III. V. pron. réfl. En em chifañ : s'attrister.

(1732) GReg 62a. S'attrister, tr. «en em chifal. pr. en em chifet (Van[netois] Him chiffein. hum chiffein. pr. hum chifet

(1907) DIHU 29/464. n'hum chifes ket : é han éndro devadous. ●(1924) SBED 43. Ni él bout divoém pé bout méù / Hemb hum chiffein.

Ce site utilise des cookies pour son fonctionnement.En savoir plus...